Στην ταβέρνα του
Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα
πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος,
διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος
από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά- Στρατίναν την
σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του,
τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι
γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να
βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια,
θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!
Ο προβλεπτικός ο
κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί
οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας,
προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα, κόλλαν, ορύζιον και
ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ' έβλεπέ τις, πρωί
και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες,
φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και
τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.
