«Ναζίμ Χικμέτ: Για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»

Στις 13 και 14 Ιούνη το Επιστημονικό Συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ

Δημοσιεύουμε σήμερα το βιογραφικό του μεγάλου Τούρκου κομμουνιστή, ώστε να γίνει γνωστό το πολιτικό - κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασε, διαμορφώθηκε ως άνθρωπος, ως κομμουνιστής και ως ποιητής.

* * *

Ο Ναζίμ Χικμέτ, αριστοκρατικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1902 στη Θεσσαλονίκη. Γρήγορα η οικογένειά του μετακόμισε στο Καντικιόι της Κωνσταντινούπολης. Το 1912 φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο. Ο επόμενος όμως χρόνος τον βρίσκει σε δημόσιο σχολείο. Το 1917 μπαίνει στη σχολή αξιωματικών του ναυτικού και φοιτά ως δόκιμος. Μια επίμονη πλευρίτιδα του στερεί τη δυνατότητα να υπηρετήσει τη θητεία του ως αξιωματικός.

Το 1921 ο Χικμέτ αποφασίζει να ενταχθεί στον «Πόλεμο Ανεξαρτησίας» του Κεμάλ, στην Ανατολή. Στο δρόμο συναντιέται με Τούρκους Σπαρτακιστές φοιτητές, που είχαν απελαθεί από τη Γερμανία. Απ' αυτούς μαθαίνει για τους Μαρξ, Ενγκελς κι έρχεται σε επαφή με την κομμουνιστική ιδεολογία. Στην πεζοπορία του προς την Αγκυρα γίνεται μάρτυρας της φτώχειας και δυστυχίας των αγροτών της Ανατολής και συνειδητοποιεί το μέγεθος των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας.

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΥ ΒΑΡΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΟΥ!!!!!

Το έχω ξαναγράψει ότι έχω τη μανία της επικοινωνίας. Σιγά, θα μου πει κάποιος, αυτό μάλλον πρέπει να το έχουν όλοι. Δεν αμφιβάλλω, αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Μπορεί όλοι να έχουν αυτή την ανάγκη αλλά λίγοι είναι εκείνοι που την επιδιώκουν. Κι επειδή έγραψα πιο πάνω ότι έχω την μανία, αυτό μπορεί ο αναγνώστης μου να το διαπιστώνει καθημερινά με τα κείμενα που αναρτώ. Το αν βρίσκει ανταπόκριση αυτή η μανία ή το πάθος ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, ή τελικά μένει ανικανοποίητο, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αλλά δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι η αδυναμία επικοινωνίας είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας και φυσικά ένα από τα κύρια θέματα, σχεδόν τις ψυχώσεις, του σύγχρονου στοχασμού. Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η επικοινωνία έχει άμεση συνάφεια με τις απορίες του ανθρώπου και την αγωνία του που από την εμφάνισή του στη γη συνεχώς ερωτά αλλά απέναντί του είναι ένα σύμπαν που σωπαίνει!!! Και φυσικά τα ερωτήματα δεν τα βάζουν οι νέοι, αλλά και οι ώριμοι άνθρωποι. Η εποχή μας εξάλλου πιστεύω ότι μάλλον έχει εξάψει όσο λίγες τα μεταφυσικά ερωτήματα.

ΖΟΡΙΣΜΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!!!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

 

ΟΛΟΙ θα ένιωσαν το βάρος του χρόνου που έφυγε... Κι έφυγε αργοπορημένος, όπως οι αρρώστιες που υποτροπιάζουν. Έχω την εντύπωση, παρά τις αισιόδοξες ευχές και τα ζορισμένα χαμόγελα, ότι ο καινούργιος χρόνος ανατέλλει σπαθίζοντας τον ορίζοντα με κρύο φως!!!
Έτσι κι εγώ, τούτες τις βροχερές και παγωμένες μέρες, στο μεταίχμιο δυο χρόνων, κι ενώ ο χειμώνας έχει γείρει για τα καλά πάνω στη χώρα και πάνω μας, παίρνω με το νου τους παλιούς δρόμους που έζησα παιδί. Κι εκεί που κάποτε το βήμα δρασκελούσε σβέλτο δρόμους και πεζοδρόμια και πλατείες, τώρα πορεύεται βαρύ, αλλά η καρδιά φτερουγάει. Αναζητώ τους ίσκιους του πατέρα και της μάνας και ψάχνω να βρω τ' αδέρφια μου με τις φωνές και τις αγωνίες τους, τους γείτονες και τον γιορταστικό διάκοσμο της πολιτείας μας. 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη

Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά- Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!

Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα,  κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ' έβλεπέ τις, πρωί και βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε ορύζιον ή ζάχαρις.

Πασκάλ Μπρυκνέρ: «Στην επόμενη ζωή θέλω να επιστρέψω ως γυναίκα»

Μιχαλοπούλου Αμάντα 

• O γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας μιλάει για τον μιμητισμό του έρωτα και την ουτοπία της αέναης σεξουαλικότητας

ΤΟ ΒΗΜΑ:  26/08/2013

 Οταν ήμασταν φοιτητές, τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» ήταν η ερωτική μας βίβλος. Αντί για τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι, είχαμε τις πενήντα αποχρώσεις της σημειολογίας. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ ήταν ο θεός μας: μιλούσε για τον έρωτα τρυφερά –«γαλλικά» – και ταυτόχρονα πολύ τολμηρά. Απευθυνόταν σε «συναισθηματικούς ηδονιστές» (δικός του ο όρος), το σώμα ήταν για αυτόν «αφομοιωμένος υλισμός». Ηταν σαν να διάβαζες Ράιχ και Τζον Νταν μαζί.

Ομως ο καιρός πέρασε, ο Μπρυκνέρ μεγάλωσε – μαζί του κι εμείς. Στο τελευταίο του βιβλίο «Το παράδοξο του έρωτα» (σε μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου, εκδ. Πατάκη), ο συγγραφέας των ακραίων ερωτικών πειραμάτων επανέρχεται με ένα δοκίμιο για τον έρωτα επιχειρώντας να αποδομήσει τον ερωτικό μύθο και να συμφιλιώσει αρχαϊκούς και μοντέρνους, συμπλεγματικούς και απελευθερωμένους. Για να το πετύχει αυτό επιστρατεύει τη λογοτεχνία, τη φεουδαρχία, τη δημοκρατία, τον φεμινισμό. Επίσης, το μοιρολόι των μοναχικών και των χωρισμένων, τη ρητορική της λίμπιντο και της οικογένειας, αλλά και του μεγάλου έρωτα. Μιλάει για την απόλαυση που «από ύποπτη έγινε υποχρεωτική», για την τρομοκρατία του οργασμού και της πορνογραφίας, και καταλήγει στη μετριοπάθεια της ωριμότητας: «Το ζευγάρι που διαρκεί είναι παραδόξως αυτό που αποδέχεται τη θνητότητά του και που ζει σαν σκυταλοδρομία μια περιπέτεια που το υπερβαίνει».

Πολ Οστερ: «Οι Αμερικανοί απεχθάνονται τον Ομπάμα επειδή είναι μαύρος»

Αστραπέλλου Μαριλένα  

• Ενας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του κόσμου, μιλάει για το λάθος της λιτότητας, τον ρατσισμό στον Μπαράκ Ομπάμα και την ποίηση του κινηματογράφου

http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=535964

 

«Η λέξη “αόρατος” είναι συνώνυμη της λέξης “αμφίσημος”». Ο Πολ Οστερ, με βαθιά φωνή και σε αποφασιστικό τόνο, μιλάει για την πλοκή του βιβλίου του που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα στα ελληνικά. Ομως, τι περίεργο, την ίδια στιγμή περιγράφει εύστοχα και τη συνθήκη της συνομιλίας μας: Την άυλη παρουσία-απουσία – ας όψεται η μεταξύ μας απόσταση – ενός συγγραφέα ο οποίος είναι γνωστός για την αινιγματική ιδιοσυγκρασία των βιβλίων του.
 

Καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης η πρώτη παράμετρος θα παραμείνει αναπόφευκτα αμετάβλητη. Η δεύτερη, όμως, θα μπει στην άκρη, καθώς ο 66χρονος συγγραφέας είναι τελικά ένας τύπος που, όταν εκφράζει μια άποψη, αυτή δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες.

Αλις Μονρό. Ιστορίες σαν μινιατούρες μυθιστορημάτων

Κουζέλη Λαμπρινή, Μπέκος Γρηγόρης

• «Στα δεκατέσσερά μου ήξερα ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας, αλλά εκείνη την εποχή σε ποιον να το έλεγα;» έχει πει σε συνέντευξή της η Αλις Μονρό

ΤΟ ΒΗΜΑ:  13/10/2013

«Η Μονρό ανήκει σ’ εκείνη τη χούφτα συγγραφέων τους οποίους έχω στο νου μου όταν λέω πως η πεζογραφία είναι η θρησκεία μου» λέει για την καναδή νομπελίστρια ο αμερικανός πεζογράφος Τζόναθαν Φράνζεν

Βιβλία της Αλις Μονρό στα ελληνικά:

Αλις Μονρό
Μ’ αγαπάει, δεν μ’ αγαπάει
Μετάφραση Σοφία Σκουλικάρη.
Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2003,
σελ. 443, τιμή 20,39 ευρώ

Αλις Μονρό
Πάρα πολλή ευτυχία
Μετάφραση Σοφία Σκουλικάρη.
Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2010,
σελ. 393, τιμή 18,88 ευρώ



«Σάστισα εντελώς όταν η κόρη μου με ξύπνησε με την είδηση του Νομπέλ» δήλωσε η καναδή συγγραφέας στο CBC Radio Canada. «Είστε η δέκατη τρίτη γυναίκα που τιμάται με το Νομπέλ Λογοτεχνίας» της είπε ο δημοσιογράφος. «Είναι δυνατόν να είμαστε μόνο δεκατρείς; Είναι τρομερό αυτό που λέτε» ακούστηκε κατάπληκτη η 82χρονη Μονρό, της οποίας τα διηγήματα, οι αποκαλούμενες «μινιατούρες μυθιστορημάτων», είναι ένα μωσαϊκό από ιστορίες γυναικών. «Χαίρομαι που κέρδισα το βραβείο, χαίρομαι που κερδίσαμε οι γυναίκες!» κατέληξε η συγγραφέας και ευχήθηκε το βραβείο «να στρέψει περισσότερο την προσοχή του κόσμου στη λογοτεχνία που γράφεται στον Καναδά».