Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΖΟΡΙΣΜΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!!!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
 
ΟΛΟΙ θα ένιωσαν το βάρος του χρόνου που έφυγε... Κι έφυγε αργοπορημένος, όπως οι αρρώστιες που υποτροπιάζουν. Έχω την εντύπωση, παρά τις αισιόδοξες ευχές και τα ζορισμένα χαμόγελα, ότι ο καινούργιος χρόνος ανατέλλει σπαθίζοντας τον ορίζοντα με κρύο φως!!!
Έτσι κι εγώ, τούτες τις βροχερές και παγωμένες μέρες, στο μεταίχμιο δυο χρόνων, κι ενώ ο χειμώνας έχει γείρει για τα καλά πάνω στη χώρα και πάνω μας, παίρνω με το νου τους παλιούς δρόμους που έζησα παιδί. Κι εκεί που κάποτε το βήμα δρασκελούσε σβέλτο δρόμους και πεζοδρόμια και πλατείες, τώρα πορεύεται βαρύ, αλλά η καρδιά φτερουγάει. Αναζητώ τους ίσκιους του πατέρα και της μάνας και ψάχνω να βρω τ' αδέρφια μου με τις φωνές και τις αγωνίες τους, τους γείτονες και τον γιορταστικό διάκοσμο της πολιτείας μας.