Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ο Σέρλοκ Χολµς επέστρεψε στο Λονδίνο

Λεπτομέρεια από αφίσα που διαφημίζει θεατρική παραγωγή ιστορίας του Σέρλοκ Χολμς (περ. 1900)

Ενα παράδειγµα για το πώς µπορεί να ανανεώσει κανείς µια παλιά καλή συνταγή χωρίς να αλλάξει τα υλικά της
  • της ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΚΟΥΖΕΛΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ: 22/01/2012
Μια θυρίδα στο θησαυροφυλάκιο της εταιρείας Κοξ και Σία, στο Τσάρινγκ Κρος του Κεντρικού Λονδίνου, ανοίγει και ένα σφραγισµένο χειρόγραφο του 1916 έρχεται στο φως. Στις σελίδες του περιγράφονται συµβάντα τερατώδη και αποκρουστικά, ικανά να διαλύσουν ολόκληρο το οικοδόµηµα της βρετανικής κοινωνίας του Μεγάλου Πολέµου. O άνδρας που το υπογράφει φέρει ένα αλάνθαστα αναγνωρίσιµο όνοµα: δρ Τζον Γουάτσον.

Χωρίς αµφιβολία, έχουµε στα χέρια µας µια νέα ιστορία µε πρωταγωνιστή τον Σέρλοκ Χολµς, µε τη διαφορά ότι δεν βγαίνει από την πένα του σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ αλλά από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του Αντονι Χόροουιτς. Συγγραφέας µιας επιτυχηµένης σειράς νεανικών ιστοριών µυστηρίου µε πρωταγωνιστή τον Αλεξ Ράιντερ, σεναριογράφος και διασκευαστής αφηγηµάτων της Αγκαθα Κρίστι για τη µικρή οθόνη, ο 56χρονος βρετανός συγγραφέας είναι εκείνος στον οποίο ανέθεσαν επισήµως οι κληρονόµοι του Κόναν Ντόιλ να γράψει το πρώτο σύγχρονο µυθιστόρηµα µε ήρωα τον Σέρλοκ Χολµς.

Αυτά που δεν έγραψε ο Οµηρος

O Πίτερ Ο’ Τουλ ως Πρίαμος στην ταινία του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν «Τροία» (2002) εμπνευσμένη από την ομηρική «Ιλιάδα»

Ο βραβευµένος στην Αθήνα αυστραλός συγγραφέας Ντέιβιντ Μαλούφ έγραψε τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα της ραψωδίας Ω της «Ιλιάδας» εµβαθύνοντας στην ψυχοσύνθεση του Πριάµου και του Αχιλλέα
  • του Γρηγόρη Μπέκου, ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/1/2012
Εβρεχε εκείνο το απόγευµα της Παρασκευής του 1943 στο Μπρισµπέιν της Αυστραλίας. Τα παιδιά στο σχολείο δεν µπορούσαν να βγουν στο προαύλιο και να παίξουν µπάλα. Τότε η δασκάλα τους, η δεσποινίς Φίνλεϊ, αποφάσισε να τους διαβάσει µια ιστορία. Ο µικρός Ντέιβιντ, µολονότι διάβαζε πολλά βιβλία, περιέργως δεν είχε ξανακούσει ποτέ για τον Τρωικό Πόλεµο.

«Οταν χτύπησε το κουδούνι και η δεσποινίς Φίνλεϊ σχόλασε την τάξη χωρίς να µας τελειώσει την ιστορία, απογοητεύτηκα πάρα πολύ» θυµάται ο αυστραλός συγγραφέας Ντέιβιντ Μαλούφ, ο οποίος τότε συσχέτισε αµέσως στο µυαλό του τον αρχαίο και µυθικό πόλεµο της «Ιλιάδας» του Οµήρου µε τα προσωπικά του βιώµατα. «Κι εµείς ήµασταν στη µέση ενός ηµιτελούς πολέµου» που κανείς δεν µπορούσε να προεξοφλήσει την τελική του έκβαση. Το Μπρισµπέιν, όπου µεγάλωσε ο συγγραφέας, ήταν το επιχειρησιακό αρχηγείο του στρατηγού Μακ Αρθουρ στον Ειρηνικό και η βάση προώθησης εκατοντάδων χιλιάδων Αµερικανών και άλλων στρατιωτών προς Βορρά.

«Τα κτίρια της πόλης ήταν οχυρωµένα µε σακιά άµµου, τα παράθυρά τους ασφαλισµένα µε κολλητικές ταινίες για να µη σπάσουν τα τζάµια στη διάρκεια αεροπορικής επιδροµής»γράφει ο Μαλούφ, ο οποίος, έχοντας χωνέψει την αρχέγονη δύναµη του µύθου, µετά από 60 και πλέον χρόνια, έγραψε τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα της ραψωδίας Ω της Ιλιάδας. Σε αυτήν ο γερασµένος βασιλιάς Πρίαµος, επιβαίνοντας σε ένα ταπεινό κάρο φορτωµένο µε θησαυρούς των Τρώων, µπαίνει κρυφά στο στρατόπεδο των Αχαιών προκειµένου να εξαγοράσει µε Λύτρα (ο τίτλος του µυθιστορήµατος) το σώµα του νεκρού του γιου Εκτορα από τον οργισµένο Αχιλλέα που θρηνεί για τον χαµό του Πάτροκλου. «Η ιστορία της συνάντησης του Πριάµου και του Αχιλλέα, της συµπάθειας που δηµιουργήθηκεανάµεσά τους και του δείπνου που µοιράστηκαν καταλαµβάνει µερικές αράδες µόνο στην “Ιλιάδα”» αναφέρει ο Μαλούφ στο σηµείωµα των πηγών του.

Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους»

  • Μετά την ανακοίνωση των Κρατικών Βραβείων
«Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Με αυτό τον τρόπο απάντησε ο Θεσσαλονικιός ποιητής, Ντίνος Χριστιανόπουλος στη διάκρισή του με το μεγάλο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, παραπέμποντας σε παλιότερο κείμενό του (1979) με τον τίτλο «Εναντίον». «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου …» αναφέρει, μεταξύ άλλων, στο κείμενό του «Εναντίον» ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου συμπόσιο για την κορυφαία ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ στο Megaron Plus

Αφιέρωμα στην μεγάλη Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ (1913-2010) που αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και σκέψης διοργανώνει το Megaron Plus την ερχόμενη Τετάρτη 25 Ιανουαρίου.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ, όπως η ίδια συνήθιζε να λέει, πέρασε πολύ περισσότερο χρόνο από τη μακρόχρονη ζωή της με τον Θουκυδίδη, τον Περικλή και τον Αλκιβιάδη από όσο με τους σύγχρονούς της.

Έλληνες και Γάλλοι πανεπιστημιακοί συναντώνται στην Αθήνα για να μυήσουν το κοινό στον κόσμο της κορυφαίας ιστορικού και ελληνίστριας που ανακάλυπτε αδιάκοπα στους αρχαίους συγγραφείς και στα δημόσια πρόσωπα της εποχής, τα εργαλεία για να ερμηνεύσει το σύγχρονο κόσμο.

Περισσότερα από 20 βιβλία είναι οι καρποί της αφοσίωσής της στην αρχαία ελληνική γραμματεία και στον αρχαίο δημόσιο βίο.

Βιβλία για τα κλασικά κείμενα, το αρχαίο θέατρο, τους τραγικούς, τον Όμηρο, τους Σοφιστές, τα προβλήματα της αθηναϊκής δημοκρατίας, την ηπιότητα της αρχαίας ελληνικής σκέψης, την εξέλιξη των νόμων στα κλασικά κείμενα. Από τον Θουκυδίδη, που υπήρξε η μόνιμη σχέση της ζωής της, στον Αλκιβιάδη, που την συνεπήρε με τη σχεδόν μυθική περιπέτεια της ζωής του έως τον Περικλή και το απόγειο της Αθήνας, η Ρομιγί κατοικεί στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και αποκαλύπτει την διαχρονική ουσία του.


ΚΑΡΟΛΟΣ ΝΤΙΚΕΝΣ: Η ζοφερή εικόνα της ανέχειας ξαναγίνεται επίκαιρη! Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου πολέμιου της φτώχειας, Καρόλου Ντίκενς

Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Καρόλου Ντίκενς -γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1812 στο Λάντπορτ του Πόρτσμουθ και πέθανε το 1870 στο Ρότσεστερ, χωρίς να προλάβει να φτάσει τα 60-, το έργο του μοιάζει περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

Την εποχή της πρωτοφανούς κρίσης, με την ανεργία να αυξάνεται και τα εισοδήματα να συρρικνώνονται, η ρημαγμένη από την οικονομική εξαθλίωση βικτωριανή Αγγλία, που κυριαρχεί σε όλη τη μυθιστορηματική παραγωγή του Ντίκενς, επανακάμπτει εντυπωσιακά στο προσκήνιο, για να υπενθυμίσει μιαν ανυπόφορα βαριά κοινωνική συνθήκη: μια συνθήκη που η ευμάρεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα έδειχνε μέχρι και πριν από λίγα μόλις χρόνια πως είχε μπει οριστικά στα αζήτητα της Ιστορίας (ακόμα κι αν τα πρώτα σημάδια για τον τερματισμό του αναδιανεμητικού συστήματος της μεταπολεμικής περιόδου άρχισαν να εμφανίζονται ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1970).