Αφού διάβασα το "ανάγνωσμα" ["Τα Χριστούγεννα ενός άτυχου μπάτσου"] στο "ΒΗΜΑ", σκέφτηκα να παραθέσω, για να είναι εύκαιρα στην πρώτη ζήτηση, κείμενα για τον Ανδρέα και συνεντεύξεις του σε άλλα έντυπα. Ουσιαστικά είναι ένας εύσχημος τρόπος για να μάθω περισσότερα για τον ίδιον, πώς σκέφτεται αλλά και κάποια παραπάνω στοιχεία για το έργο του. Τελικά είναι ένας συγγραφέας που μάλλον έχει πιάσει τη θέση του στη νεοελληνική λογοτεχνία - και θα την κρατήσει! Εβαλα, τυχαία, μια συνέντευξή του στο περιοδικό "Lifo", που είχε γίνει με αφορμή το βιβλίο του «Ελεημοσύνη των γυναικών». Και τώρα μια συνέντευξή του στη φίλη μου, την Κωστούλα Τωμαδάκη.
Αντρέας Μήτσου: Ο τρόμος της ισόβιας νιότης
Το όνειρο της αιώνιας νεότητας αναζητά ο ήρωας του Αντρέα Μήτσου και δε θα διστάσει να σκοτώσει για να αρπάξει τη ζωή του πολύ νεότερου σωσία του. Ο 59χρονος Μπρούνο Γκούσταφσον ,Σουηδός ανθρωπολόγος και ελληνιστής, γνωρίζει στην παραλία της Ναυπάκτου ένα νεαρό που του μοιάζει εκπληκτικά και αποφασίζει να τον σκοτώσει. Είκοσι χρόνια αργότερα, έχοντας πάρει τη ζωή του θύματος θα έρθει αντιμέτωπος με τις μέλισσες ή μήπως τις ερινύες...
''Ο Αγαπημένος των μελισσών'', εκδόσεις Καστανιώτη, είναι ένα μυθιστόρημα για τους ακραίους τρόπους που μπορεί κάποιος να μηχανευτεί όταν πέσει στον πανικό της ηλικίας και του χρόνου. Ο Αντρέας Μήτσου μοιάζει με τα βιβλία του, συνδυάζει απλότητα και σοφία και έχει μια σπάνια ικανότητα να μιλά ..για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής.
''Να θυμηθώ να πετάξω το ψαθάκι στη θάλασσα'', σκέφτηκα καθώς ανέβαινα στο δωμάτιο. ''Να απαλλαγώ''.
Και πήγα κατευθείαν για ύπνο.
Ένας πανύψηλος ιερέας βουτούσε όλη τη νύχτα τσίτσιδο τον Πέτρο τον Ριβό μέσα σε μια κολυμπήθρα χρυσή.
Εκείνος γελούσε τρισευτυχισμένος και έβγαινε από μέσα κάθε φορά και νεότερος.
Το πρωί, αναλύοντας το όνειρο καθώς περπατούσα στο μόλο, κατέληξα πως η κολυμπήθρα ήταν ο χρόνος και πως αν μια στιγμή ''δοξαστείς'', απέναντι στον εαυτό σου, αν κερδίσεις την απόλυτη αυτοεκτίμηση , τότε ''βγαίνεις'' από το χρόνο δραπετεύεις και σώζεσαι''
Ο Αγαπημένος των μελισσών
Το αύριο δεν υπάρχει ερήμην του σήμερα και είμαστε ακόμα ζωντανοί
- Τί μπορεί να κάνει η τέχνη, μπορεί να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στη καθημερινότητα μας;
Η τέχνη σε βοηθάει να συναντήσεις τον αυθεντικό εαυτό σου και να αναδείξεις την βαθύτερη αλήθεια σου. Επομένως, η τέχνη μεταστοιχειώνει την πραγματικότητα, της δίνει άλλη μορφή, την ανατρέπει..
- Τι είναι ο χρόνος;
Ο χρόνος είναι μια πληγή που ανοίγει όταν δεν ζω ουσιαστικά. Όλοι μας φέρουμε πάνω μας ,με τις ρυτίδες, τα σημάδια, την πληγή, την ανικανότητα μας να ζήσουμε τη στιγμή. Πιστεύω ότι όποιος ουσιαστικά βιώνει τη στιγμή δε μεγαλώνει. Δηλαδή μεγαλώνουμε μόνοι μας επειδή έχουμε ηττηθεί ,αλλιώς θα είμαστε πάνω από το χρόνο.. Ο χρόνος δεν είναι αντικειμενικό μέγεθος, είναι μέγεθος που το φέρουμε μέσα μας και είναι η αποτύπωση της ήττας μας.
- Άρα, πώς μπορούμε να νικήσουμε το χρόνο;
Μπορούμε να νικήσουμε το χρόνο όταν κρατάμε την αθωότητα και την παιδικότητά μας και όταν δεν διστάζουμε –πέρα από όποια Πλατωνική προκατάληψη –να εμποτιστούμε στη χαρά. Μας τιμωρεί η πραγματικότητα ,άμα θες πες ο Θεός, επειδή στεκόμαστε ανίκανοι να εισπράξουμε από τη χαρά που υπάρχει πανταχού παρούσα. Και εμείς απλώς, από μια αρχέγονη δειλία , δεν μπορούμε να την εισπράξουμε.
- Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα στην Αμφιλοχία. Θυμάμαι ένα αγοράκι που έμεινε κολλημένο στα επτά , το οποίο φοράει πάρα πολλά ρούχα γιατί η μάνα του φοβόταν μη κρυώσει και η οποία ακόμη φοβάται. ..Νομίζω ότι έχω εισπράξει αγάπη και αυτό είναι ότι καλύτερο για ένα παιδί. Είμαστε αγαπημένη οικογένεια. Φτωχοί αλλά περήφανοι. Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος πολέμου. Έδωσε το χέρι του και το πόδι του πολεμώντας τους Γερμανούς. Ήταν ένας άντρας υψιπετής, όμορφος, ταπεινός. Η μάνα μου ήταν προσγειωμένη και ουσιαστική Εγώ ήμουνα ένα παιδί που διάβαζα με πάθος λογοτεχνία σε μια μικρή πόλη. Ήμουν το παρτσακλό, το βλαμμένο της περιοχής..επειδή διάβαζα..
- Πότε αποδέχτηκες οριστικά ότι είσαι συγγραφέας;
Δεν το έχω αποδεχτεί ακόμα. Παρόλο που έχω γράψει έντεκα βιβλία. Πιστεύω ότι η συγγραφική ιδιότητα δεν είναι μόνιμη. Και αυτό εξαρτάται από το πόσο κάθε φορά μπορείς να βυθιστείς στο όραμά σου και να αποδώσεις με αλήθεια και ταπεινότητα το βαθύτερα κρυμμένο μυστικό σου.
- Τι είναι ταλέντο; Υπάρχει πιθανότητα να χαθεί κάποιο ταλέντο;
Α, αυτό με έχει απασχολήσει και στη δημιουργική γραφή που διδάσκω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Και παρόλο που δεν διδάσκεται τίποτα και όλα διδάσκονται ,εξαρτάται από αυτόν που τα λέει και πως τα λέει, πιστεύω ότι δεν υπάρχει ταλέντο. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος που να έχει τη χάρη και την ευλογία. Αν κάποιος επικεντρωθεί σε κάτι συγκεκριμένο τότε εκεί θα κάνει θαύματα. Επομένως είναι μια διαδικασία προσκόλλησης στο σημείο. Μ'αρέσει αυτός ο στίχος του Ουίλιαμ Μπλέικ: i can see the world in a grain of sand and the heaven in a wild flower'' Mπορώ να δω τον κόσμο ολόκληρο σε ένα κόκκο άμμου και τον παράδεισο σε ένα αγριολούλουδο.
- Όποιος τυχαία ζει είναι δειλός. Ποιοι είναι οι δειλοί, Αντρέα;
Αυτοί που αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και βλέπω τον εαυτό μου συχνά να το κάνει. Και αυτό με τρομάζει. Θεωρώ, γενικά δειλό, για να σου δώσω μια στρογγυλή απάντηση, όποιον δεν μπαίνει στη χαρά της ζωής. Έχω την αίσθηση ότι αφορμή για το βιβλίο σου '' Ο αγαπημένος των μελισσών'' στάθηκε ο πανικός σου. Είναι αλήθεια και λυπάμαι που το έπιασες αυτό. Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν πρέπει να μεγαλώσεις άλλο. Και υπάρχουν δυο δρόμοι: ή να πεθάνεις ή να γυρίσεις πίσω το χρόνο. Πράγμα απίθανο. Στο μυθιστόρημα υπάρχει ο σωσίας του ήρωα, είκοσι χρόνια νεότερος. Οπότε σκοτώνει τον σωσία του και αναδιοργανώνει το χρόνο, τον εσώτερο και τον εξωτερικό.. Πρόκειται για μια διανοητική διεργασία που θέλει να δικαιολογήσει τον τρόμο ενός πανικόβλητου ανθρώπου μπροστά στο χρόνο.
- Τι αποζητάς με τη συγγραφή, Αντρέα;
Να ηρεμήσω .Να βάλω μια τάξη στα μέσα μου. Να βρω μια αρμονία με τον εαυτό μου...Μια γλύκα που εντοπίζω καθώς 'σκάβω' μέσα μου, και θέλω να τη μοιραστώ με τον άλλον. Γιατί πιστεύω ότι όταν συναντάς τον εαυτό σου χωρίς αντιπαλότητα ...και μπορείς να τον παρηγορήσεις.. τότε μπορείς να το κάνεις και για τον άλλον.
- Υπάρχει ταλαντούχος αναγνώστης;
Ο αναγνώστης είναι εξίσου σημαντικός με τον συγγραφέα. Ένας επαρκής αναγνώστης είναι αυτός που αξιώνεται ένα βιβλίο. Ο καθένας είναι το βιβλίο που διαβάζει. Και επιμένω σ'αυτό. Ο καθένας είναι και η ερμηνεία του. Δηλαδή αξιώνεσαι ένα βιβλίο, μια ταινία. Ταλαντούχος είναι ο αναγνώστης που μπορεί και ερμηνεύει με αισθητικούς όρους ανώτερους την πραγματικότητα. Υπάρχουν μύστες και μυημένοι στην τέχνη.
- Η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά;
Έτσι λέει ο Σεφέρης, ότι ''η ψυχή μας κάνει πανιά. Το αύριο δεν υπάρχει ερήμην του σήμερα και είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου